Ustanowienie Dwunastu miało na celu podjęcie przez nich misji niesienia innym głoszonej przez Jezusa Ewangelii (por. Mk 3, 14). Ponieważ byli oni znakiem i fundamentem Kościoła, ich próbna misja po Galilei, jaką zlecił im Jezus, staje się zapowiedzią popaschalnej misji wszystkich Jego uczniów. Markowy opis pierwszej, formacyjnej misji Dwunastu, należy więc traktować jako wzorcową instrukcję, jak w każdym czasie ma wyglądać chrześcijańska misja głoszenia Ewangelii. Nie znaczy to, że należy rozumieć ją dosłownie, ale pamiętać o ewangelicznym duchu, jaki ona zawiera.
Zawsze czymś istotnym w chrześcijańskiej misji pozostaje relacja z Jezusem, który jest jej inicjatorem. Podkreśla to fakt przywołania Dwunastu do siebie, by mocą Jego autorytetu mogli zostać posłani. Przez to ich relacja z Jezusem przybiera w misji formę świadectwa, co dodatkowo ujawnia szczegół o wysłaniu ich w grupach po dwóch. Czymś istotnym w tym świadectwie, co równocześnie decyduje o wiarygodności misji, jest otrzymanie od Jezusa władzy nad duchami nieczystymi. Tylko dzięki niej uczniowie będą mogli świadczyć o nadchodzącym z mocą królestwie Bożym.
Ze świadomością swej tożsamości jako posłanych w imię i mocą Jezusa winien iść w parze sposób życia i postępowania. Tej kwestii poświęcone są dwie bardziej konkretne instrukcje Jezusa. Pierwsza z nich dotyczy zachowania ubóstwa. Wyraża go zakaz zabierania ze sobą na misję: chleba, torby, pieniędzy w trzosie i dwóch sukien. Natomiast pozwolenie na użycie laski i sandałów jest nawiązaniem do stroju paschalnego (por. Wj 12, 11) i symbolem wolności tego, kto ma głosić Ewangelię. Tylko w duchu ubóstwa, w pokornym dystansie do dóbr ziemskich i środków materialnych można świadczyć o ważności i skuteczności Ewangelii oraz ufać opatrzności Bożej i posiadanej mocy nad złymi duchami.
W drugiej instrukcji Jezus poucza o sposobie wykonywania mandatu misyjnego. Najpierw zwraca uwagę na konieczność solidarności z tymi, którzy gościnnie otwierają się na orędzie Ewangelii. Natomiast w przypadku braku gościnności i niechęci do słuchania Jezus upoważnia uczniów, by mocą Jego autorytetu ostrzegali przed zmarnowaniem propozycji zbawienia. Żydowski gest strząśnięcia pyłu z nóg należy więc rozumieć jako znak dokonującego się sądu i ostatni apel wzywający do nawrócenia.
Końcowa relacja o wypełnieniu przez Dwunastu misji zleconej im przez Jezusa potwierdza, że zastosowanie się do Jego poleceń przynosi pożądane owoce. Ich przykład zachęca nas, byśmy tak jak chce Jezus zaangażowali się w głoszenie Ewangelii, wzywając do wiary i nawrócenia. Skuteczność naszej misji będzie tym większa im bardziej głoszenie połączymy z działaniem na rzecz wyzwalania i ratowania ludzi od wrogich i niszczących mocy zła.
Ks. Stanisław Haręzga