Ostatnia część Księgi Mądrości Syracha, tzw. Pochwała Ojców (Syr 44, 1 – 50, 21), jest relekturą historii Izraela. Jej celem jest przedstawienie działania mądrości i jego skutków w narodzie wybranym oraz zachęta skierowana do Żydów, aby postępowali za mądrością i przylgnęli całkowicie do niej, ponieważ to właśnie ona zapewnia człowiekowi życie zgodne z przykazaniami i przymierzem, jakie Bóg zawarł ze swoim narodem. W tym celu mędrzec odwołuje się do wielkich postaci, które wyróżniły się w sposób szczególny w historii Izraela i ukazuje, jak wielkich rzeczy może dokonać człowiek, który wierzy i jest wierny Bogu i Jego nauce. Syrach stawia je każdemu Izraelicie za wzór do naśladowania i przewodników życia.
Jedną z tych postaci jest król Dawid (Syr 47, 1-12). Wyróżnił się on spośród wszystkich Żydów swą niezwykłą odwagą i siłą fizyczną (Syr 47, 3-4; mędrzec podkreśla doskonałość Dawida przez porównanie go do tłuszczu jako najcenniejszej części ofiar). Zabijał najgroźniejsze dzikie zwierzęta (1 Sm 17, 34-36), pokonał także Goliata – wojownika filistyńskiego, który wyróżniał się niespotykaną, wręcz nadludzką siłą i dlatego nikt z wojska izraelskiego nie miał odwagi stanąć do pojedynku z nim (1 Sm 17, 40-54). Dawid złamał potęgę Filistynów. Dokonał tych wszystkich niezwykłych czynów, ponieważ zaufał Bogu i poddał się Jego woli (Syr 47, 5). Dzięki temu zyskał niezwykłą sławę i chwałę w oczach mu współczesnych, którzy obwołali go królem (Syr 47, 6). Dawid miłował Boga i w każdym swoim czynie starał się wyrazić swą wiarę i oddać cześć swemu Panu (Syr 47, 8). W tym celu zorganizował kult, którego celem było wychwalanie Najwyższego i nieustanne oddawanie Mu czci i chwały (Syr 47, 9-10; por. 1 Krn 16, 4-43). I choć był on człowiekiem słabym i grzesznym, Bóg darował Mu grzechy (2 Sm 11, 2 – 12, 14), które popełnił i wywyższył go na wieki, nadając mu imię największego i najsławniejszego króla Izraela (Syr 47, llab). Zawarł z nim jako jedynym królem Izraela przymierze, którego wyrazem była dynastia Dawidowa (Syr 47, llcd; por. 2 Sm 7; Ps 18, 51; 89).
Syrach ukazał Dawida jako człowieka wiernego Bogu i starającego się żyć Jego słowem. Choć był on grzeszny i popełniał błędy, to jednak przyznawał się do nich i korząc się przed Panem, pokutował za nie. Dzięki takiej postawie zyskał przychylność Najwyższego, który uczynił go największym i najsławniejszym spośród wszystkich władców izraelskich. W ten sposób mędrzec pouczył swych uczniów, że zawsze powinni być wierni Bogu i ufać Mu nawet wtedy, gdy po ludzku sytuacja jest beznadziejna i niemożliwa do przezwyciężenia. Zachęcał ich, aby podobnie jak Dawid oddawali zawsze cześć i chwałę Panu, a gdy upadną, aby uznali swój grzech i czynili pokutę, ponieważ tylko w ten sposób mogą odzyskać przychylność i błogosławieństwo Boga. Dzięki ponownemu odczytaniu życia i postawy Dawida Syrach ukazał, jak wierzący powinni postępować, aby realizować w swym życiu przymierze, jakie Bóg zawarł z każdym z nich.
Ks. Andrzej Piwowar
