Dzisiejsze drugie czytanie mszalne i ewangelię można streścić w tych słowach Jezusa: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 15, 12).

O miłości bardzo dużo się mówi. Przypisuje się jej wiele różnych znaczeń, często zupełnie sprzecznych ze sobą. Jeden piosenkarz śpiewa, że miłość niejedno ma imię, a drugi, że miłość wszystko wybaczy, nawet kłamstwo, obłudę i grzech. Czy chodzi o taką miłość, jaką ma na myśli Jezus? I jakiej domaga się Jan Apostoł? I tak, i nie… Miłość rzeczywiście ma różne oblicza i rzeczywiście miłość jest w stanie wybaczyć. Problem jednak polega na tym, że człowiek zapatrzony w siebie, szukający coraz to nowych sposobów, aby służyć tylko sobie, swoim zachciankom i słabościom, pojęcie miłości zafałszował, uczynił z niej parawan, którym chce zasłonić swoje folgowanie zmysłom. Wystarczy obejrzeć kilka filmów, seriali. Wystarczy posłuchać rozmów ludzi: i tych młodych, przed którymi jeszcze całe życie, i tych dojrzałych, którzy dużą część życia mają już za sobą. Jedni i drudzy twierdzą, że przecież coś im się od życia należy. Tak, niestety, było i tak jest.

Już starożytni Rzymianie wiedzieli, że są różne miłości. Język łaciński dysponuje dwoma terminami na określenie miłości: amor i caritas. Chodzi tutaj o miłość zmysłową i miłość całego człowieka, także miłość duchową, miłość wolnej woli człowieka, miłość zgodną z rozumem oświeconym przez Boga. Jeżeli miłość ogranicza się tylko do sfery zmysłowo-emocjonalnej, to może okazać się dla człowieka zabójcza.

Miłość to nie przelotne uczucie, chwilowe zafascynowanie drugą osobą. Miłość, której żąda Jezus, to spotkanie z drugim człowiekiem – tak w wymiarze cielesnym, jak i duchowym – spojrzenie na niego Bożymi oczami i świadczenie mu dobra całym swoim życiem, aż do ofiary z niego włącznie – jak pokazał to Jezus Chrystus, ofiarowując swoje życie za ludzi. Za Jego przykładem poszli ci, których dzisiaj czcimy jako bohaterów miłości. Taką osobą był niewątpliwie św. Maksymilian Maria Kolbe.

Droga siostro, drogi bracie, czy stać cię na taką miłość? Pan Jezus do nas wszystkich zwraca się ze słowami: „Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca i trwam w Jego miłości” (J 15, 9-10). Sprawdzianem więc naszej miłości do drugiego człowieka ma być zachowanie Bożych przykazań, zwłaszcza tych od czwartego do dziesiątego, bo w nich są zawarte nasze obowiązki wobec bliźnich. Dlatego św. Jan napomina nas: „Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą!” (1 J 3,18). A św. Paweł w rozdziale 13 Pierwszego Listu do Koryntian wymienia cały szereg przymiotów autentycznej miłości.

Ktoś może zapytać, dlaczego Bóg tak zdecydowanie żąda miłości. Bo sam jest Miłością. Bo Jego dzieło stworzenia i odkupienia są dziełami miłości Boga. Dla dokonania dzieła odkupienia Bóg posyła na świat swojego Syna. „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez niego zbawiony” (J 3, 16-17).

Całe życie Pana Jezusa jest obdarowywaniem miłością, jest objawianiem miłości Boga względem człowieka. Zastanawiające, że Jezus Chrystus nie uczynił ani jednego cudu, żeby pomóc sobie czy swojej Matce, Maryi. I Matka Boża tego od swojego Syna nie oczekiwała. Wszystkie cuda Pana Jezusa były Jego czynami miłości do człowieka potrzebującego pomocy. Aby więc w pełni zasłużyć na tytuł ucznia Chrystusa, musimy pełnić uczynki miłości wobec naszych bliźnich. Jak nasza miłość ma wyglądać w praktyce? Okazujemy miłość wtedy, gdy przebaczamy temu, kto wyrządził nam zło, krzywdę czy po prostu sprawił nam przykrość. Przebaczyć to znaczy darować, zapomnieć. Dlaczego? Aby w zgodzie ze stanem faktycznym wypowiadać słowa zawarte w modlitwie Ojcze nasz: „Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”.

W jaki sposób jeszcze okazywać miłość wobec bliźnich? Przez pomoc człowiekowi potrzebującemu: zarówno temu, który prosi, jak i temu, który milczy; temu, który wymaga pomocy moralnej, duchowej, zagubionemu życiowo, znajdującemu się w szponach nałogu.

Aby „miłować się wzajemnie”, trzeba przezwyciężyć egoizm, podejście oparte na wyrachowaniu, wygodnictwo, obojętność. Potrzebna jest więc dobra wola, zgoda na rezygnację nieraz ze swoich ambicji i pragnień. Ważne jest, aby pomagając, nie oczekiwać na wyrazy uznania i wdzięczności. Należy to robić zupełnie bezinteresownie.

Jezus Chrystus wielokrotnie podkreślał, że w Jego oczach największą wartość ma miłość bliźniego. „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 35). A św. Jan, umiłowany uczeń Jezusa, pisze: „Każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością” (1 J 4, 7-8).

Na koniec warto przypomnieć jeszcze o jednym: że Jezus, który jest samą miłością, będzie nas sądził właśnie z miłości, bo sam powiedział: „Co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40). Amen.