Kiedy plany Boże spotykają się z planami człowieka, okazuje się często, że jest między nimi spora rozbieżność. Pan Bóg pragnie nam dać nowe życie, a my chcemy, aby nam życie wyretuszował albo trochę odremontował ten fragment, który nam nie pasuje. Dajmy na to sąsiedzi nam przeszkadzają, mamy czegoś za mało albo za dużo, brakuje nam pracy albo czegoś innego. Oczywiście, wszystko to jest ważne, i nie jest moim zamiarem trywializowanie ludzkich potrzeb, ale Pan Bóg daje o wiele więcej. On obdarza nowym życiem, a stare umiera i odchodzi.

Pan Bóg chce dać dużo, a problem pojawia się wtedy, gdy my wolimy mało, bo boimy się nowego. Kiedy plany Boga nie pokrywają się z naszymi, pojawiają się wewnętrzne napięcia i zmaganie, jakbyśmy próbowali przeciągnąć Boga na naszą stronę. Jezus chce cię całkowicie przemienić w taki sposób, abyś spoglądając kiedyś wstecz na starego siebie, mógł powiedzieć: „Nie znam tego człowieka. Jestem nowy”. W Piśmie Świętym dwukrotnie są użyte słowa „zaprzeć się”: po raz pierwszy w kontekście zaparcia się samego siebie (por. Mt 16, 21-27), a po raz drugi w momencie, gdy św. Piotr zaparł się Jezusa, mówiąc „nie znam tego Człowieka” (por. Mt 26, 31-35. 57-75).

Powinieneś się zaprzeć samego siebie, czyli doprowadzić się do stanu, w którym nie poznajesz siebie. To przyjdzie przez mężne niesienie swojego krzyża. Przed tobą droga, a nie tylko retusz. Zapragnij tego. Pragnij wiele — jak czyniła to św. Rita. Ona miała wielkie duchowe ambicje, zdrowe duchowe ambicje i otrzymała nowe życie, chociaż jej zmagania były usłane wieloma cierniami. Zapragnij szczytów i przemiany na szczycie bez żadnego „ale”.