Parafia Rozniszew | Parafia rzymskokatolicka p.w. Narodzenia NMP w Rozniszewie

17 września

WYLAŁA RZEKA KRWI I ŁEZ

Przywódcy kłamców XX wieku zawarli „honorowy” tajny układ o czwartym rozbiorze Polski. Partner sojuszu ze Wschodu dokonał agresji bez wypowiedzenia wojny, wbrew paktowi o nieagresji z dnia 25 lipca 1932 (przedłużonego do 1945). Zmasowany atak na Polskę był potężny. Piechota (dwa miliony żołnierzy), czołgi (4 tysiące), samoloty (1800). Wtedy wylała rzeka krwi i łez. Deportacja na Sybir ponad miliona kobiet i dzieci w bydlęcych wagonach. Śmierć rozpoczęła swe żniwo. Otworzyły się bramy obozów w Kozielsku, Ostaszkowie, Starobielsku, ludobójczy mord w Katyniu niewinnych oficerów, kwiatu polskiej inteligencji, w Bykowni oraz w innych obozach.

Ale nagle, bo już 22 czerwca 1941 roku, „Nadczłowiek” z Berlina rozpoczął „operację” (wojenną) Barbarossa. Zakończyła się ona 8 maja 1945 roku podpisaniem w Poczdamie bezwarunkowej kapitulacji, a potem trybunał w Norymberdze.

Tak powtórzyła się „bajka” o zasadzeniu dębu przyjaźni „Nadczłowieka” z Berlina z „Wojownikiem” z Rzymu. Gdy drzewo podrosło, okazało się, że to nie był dąb, ale „lipa”.

Wszystko co się działo, może ocenić historyk, psycholog, socjolog, teolog. Czy istnieją jasne i pewne interpretacje? A teolog co powie? Może ograniczy się do powtórzenia słów psalmisty: „Rozprosz narody, które cieszą się z wojen” (Ps 38,61).

Który naród udźwignie tak ciężki „bagaż” krzywdy, krwi, czy nie upadnie kiedyś w pyle pod jego ciężarem? Tylko Bóg to wie! On jest Panem narodów i historii. Szkoda, że zaledwie tylko co drugi Polak zna historię.

Ks. Jan Kanty Pytel – CHODZĘ ZA TOBĄ, CHRYSTE – Medytacje dla wszystkich na każdy dzień roku

Wtorek 24 Tygodnia zwykłego

Zawierzyć Jezusowi

¹¹ Wkrótce potem udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a szli z Nim Jego uczniowie i tłum wielki. ¹² Gdy zbliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego – jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta. ¹³ Na jej widok Pan użalił się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz!» ¹⁴ Potem przystąpił, dotknął się mar – a ci, którzy je nieśli, stanęli – i rzekł: «Młodzieńcze, tobie mówię wstań!» ¹⁵ Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce. ¹⁶ A wszystkich ogarnął strach; wielbili Boga i mówili: «Wielki prorok powstał wśród nas, i Bóg łaskawie nawiedził lud swój». ¹⁷ I rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie. (Łk 7, 11-17)

O co proszę?
O bezgraniczne zaufanie Jezusowi.

Jezus otoczony tłumami ludzi udaje się do Nain. W bramie miasta zastaje kondukt pogrzebowy (w. 11-12). Będę kontemplował Jezusa i Jego czułą rozmowę z płaczącą matką. Wzrusza się głęboko i pragnie ukoić jej ból (w. 13).
Pomyślę serdecznie o Jezusie, który jest czuły na widok mojego cierpienia. Moje łzy są Jego łzami, moje bóle Jego bólami. Czy bliski jest mi obraz Jezusa współczującego, zatroskanego o mnie?
Zatrzymam się dłużej nad sceną wskrzeszenia młodzieńca (w. 14-17). Stanę pośród tłumu, by z bliska obserwować to niezwykłe wydarzenie. Zwrócę uwagę na gesty Jezusa, na każde Jego słowo.
Będę patrzył na młodzieńca, który powraca do życia, na tłumy, które ogarnął strach. Będę słuchał, jak wielbią Boga i pełni zachwytu uznają w Jezusie proroka. Wyobrażę sobie radość matki.
Dla Jezusa nie ma nic niemożliwego. Na Jego słowo sprawy po ludzku najbardziej beznadziejne i „pogrzebane” odzyskują moc życia. Czy Jezus jest dla mnie Bogiem wszechmocnym? Wyznam Mu moje najgłębsze odczucia i przeżycia.
Na zakończenie zamienię moją rozmowę z Jezusem w modlitwę uwielbienia. Razem z matką młodzieńca i tłumem będę radował się Jego mocą. Będę powtarzał z ufnością: „Jezu, dla Ciebie wszystko jest możliwe!”.

Ks. Krzysztof Wons SDS

Nadchodzące Wydarzenia

Jezus źródłem

Powiedziałeś, Panie, dosyć lęku

Różaniec ze św. Ritą

Wniebowstąpienie Pana Jezusa

Chciałbym zaproponować ci spojrzenie na kwestię modlitwy za siebie jako na dobrą inwestycję, posługując się w tym celu przykładem dylematu, jaki miewają właściciele firm. Wyobraź sobie zatem przedsiębiorcę, który zgromadził pewne środki finansowe i zastanawia się, w jaki sposób je zainwestować. Czy przeznaczyć pieniądze na doraźne potrzeby – to znaczy kupić pewne dobra dla rodziny, może zafundować wyjazd wakacyjny, czy raczej wydać je na rozwój działalności, która za jakiś czas wygeneruje większy zysk służący jego najbliższym. Pewnie niejeden rolnik zastanawiał się, czy zainwestować w lepsze maszyny i dokupić ziemię, czy doraźnie, wraz z rodziną, szybko skonsumować zarobione pieniądze. Niejedna inwestycja w sprzęt rolniczy zaowocowała wzbogaceniem się rodziny i dobrobytem, chociaż początkowo trzeba było zacisnąć pasa.

Podobnie jest z tobą. Jeśli pomyślisz o inwestowaniu w siebie, czyli o swoim zbawieniu, staniesz się Bożym człowiekiem pociągającym innych do nieba. W ten sposób zadbasz o bliźnich – przyczynisz się do nawrócenia twojej rodziny i tych, na których ci zależy. Jeśli nie poświęcisz czasu na modlitwę za siebie samego, ale zapomniawszy o własnym życiu duchowym, przeznaczysz go dla rodziny, to bardzo możliwe, że twoi bliscy wiele na tym stracą. Nie możesz dać innym tego, czego sam nie posiadasz. Proszę cię, abyś podążył za wskazaniem św. Pawła: „Zabiegajcie o własne zbawienie z bojaźnią” (por. Flp 2, 12). Zabiegaj z niepokojem i drżeniem o niebo dla siebie. W ten sposób będziesz zdobywać je dla innych.

Ks. Teodor Sawielewicz - Różaniec w trudnych sprawach ze świętą Ritą

Homilia na niedzielę… przed niedzielą

XXV Niedziela Zwykła, rok B

Wiara bez uczynków jest martwa

Mdr 2,12.17-20; Ps 54; Jk 3,16 – 4,3; Mk 9,30-37

Znany szkocki pisarz historyczny Walter Scott pewnego razu miał ochotę popływać sobie łódką po jeziorze, więc udał się na przystań. Na jednym wiośle łodzi, do której wsiadł, zauważył napis „wiara”, na drugim – „życie”. Zaciekawiony zapytał przewoźnika o znaczenie tych słów. Ten w ramach odpowiedzi zaczął wiosłować lewym wiosłem. Łódka kręciła się w kółko. Podobnie, tyle że w drugą stronę, kręciła się, kiedy zaczął wiosłować prawym wiosłem. Dopiero, gdy użył obu równocześnie, łódź pomknęła przed siebie.

Od dawna porównywano życie ludzkie do okrętu, który od brzegów doczesności zmierza ku horyzontowi wieczności. Kto chce szczęśliwie dopłynąć do celu, musi nie tylko po chrześcijańsku wierzyć, ale też i po chrześcijańsku żyć. Niestety, wielu ludzi jest chrześcijanami jedynie z imienia. Nie zaprzeczają żadnej prawdzie wiary, gorliwie odmawiają Wierzę w Boga, zapominają jednak o jednym, że wiara jest tyleż darem, co zadaniem. Wiary trzeba nie tylko bronić, ale przede wszystkim wiarą trzeba żyć.

Św. Jakub Apostoł w swoim liście do braci z ogromnym naciskiem uczył, że wiara bez uczynków jest martwa (por. Jk 2,17). Chrześcijanin nie może rozdzielić przekonań religijnych, rozmyślań, modlitwy od czynów, od wypełniania obowiązków, od realizacji zadań, od odpowiedzi na wyzwania, czyli od tego wszystkiego, co nazywamy życiem.

Jest prawdą wiary, że człowiek składa się z ciała, elementu materialnego, oraz z duszy, elementu duchowego, ale jest również prawdą, że dusza i ciało są złączone istotnie i bardzo głęboko w człowieku. Człowiek z ciałem i duszą tworzy jedność i taka jest jego natura. Wszelkie rozdarcie tej jedności jest jakimś niedostatkiem, jakąś ułomnością, a nawet jest grzechem przeciw Stwórcy.

Każdy człowiek zdrowy moralnie i duchowo musi postępować zgodnie ze swoimi najgłębszymi przekonaniami, czyli zgodnie ze swoją wiarą i jej zasadami.

Gdy bogaty młodzieniec zapytał Jezusa: „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?” (Mk 10,17) – Mistrz z Nazaretu zażądał od niego życia wiarą, bo odpowiedział: „Znasz przykazania” (Mk 10,19). Jezus ostrzega nas przed wiecznym odrzuceniem, jeżeli nie będziemy żyć Bożymi przykazaniami, bo jak uczy Apostoł: wiara bez uczynków jest martwa.

Do biskupa misyjnego w Sudanie powiedział kiedyś przywódca lokalnej społeczności: „Gdyby Europejczycy, którzy przybywają do Afryki, byli chrześcijanami z życia, a nie tylko z nazwy, to liczba nawróconych już dawno zwiększyłaby się dziesięciokrotnie”.

Dlaczego w XXI wieku jest tylu ochrzczonych, którzy za nic mają moralność chrześcijańską? Obwiniamy zwykle innych, zamiast uderzyć się we własne piersi. Dlaczego dzisiejszy człowiek odwraca się od chrześcijaństwa, choć całą swoją istotą pragnie religijności? Tworzy nawet różne systemy pseudoreligijne, szuka i najczęściej błądzi, bo to, co widzi w lokalnych wspólnotach chrześcijańskich, wcale go nie pociąga. On chce bowiem religii, która by przenikała całe jego życie.

Byliśmy pod wielkim wrażeniem pielgrzymek św. Jana Pawła II do ojczyzny. Cały świat jakby zastygał w podziwie, widząc manifestację żywej wiary. Widziano w nim apostoła, jakby przeniesionego z pierwszych wieków w czasy współczesne. Dlatego ciągnęły do niego tłumy wszędzie tam, gdzie się pojawiał.

Nasze posłannictwo w chwili obecnej nie polega na deklaracjach wiary, my mamy być przede wszystkim chrześcijanami z życia. Każdy z nas ma stać się drugim Chrystusem. Mamy znów pokazać światu, że chrześcijaństwo jest olbrzymią potęgą duchową, która naprawdę wpływa na bieg wydarzeń i może sprawiać cuda. A stanie się to wtedy, kiedy zasady wiary będą dla nas ważne wszędzie: i w kościele, i w domu, i w zakładzie pracy, a także na wakacjach czy w czasie urlopu.

Nie do pomyślenia jest człowiek wierzący, a niepraktykujący, bo wiara to życie. Człowiek albo służy Bogu całym sobą, a więc duszą i ciałem, umysłem i sercem, słowem i czynem, albo nie służy wcale. Przypomnijmy sobie ostre słowa Jezusa, wypowiedziane pod adresem faryzeuszów. „Bo wkładacie na ludzi ciężary nie do uniesienia, a sami jednym palcem ciężarów nie dotykacie” (por. Łk 11,46). Warto nad tym się zastanowić. Czy te słowa nie odnoszą się właśnie do nas?

Był taki czas w Kościele, że niektórzy chrześcijanie w oczekiwaniu na Paruzję, na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na ziemię, zaniedbywali obowiązki dnia powszedniego. Podkreślano wtedy nadmiernie ważność jedynie postawy wewnętrznej, a lekceważono czyn zewnętrzny. Później nawet powstał cały ruch uzasadniający taką postawę. Ruch ten nazwano kwietyzmem i papieże go potępili jako niechrześcijański. Były też czasy nadmiernego aktywizmu, działania, bez oglądania się na życie duchowe, modlitwę… Takie podejście również zostało odrzucone przez autorytet Kościoła. Bo nie można okaleczać prawdy o człowieku, który został stworzony do jedności z Bogiem i do życia nadprzyrodzonego.

Bóg, stwarzając człowieka, uczynił go zdolnym do pracy, do działania, przez które doskonali siebie i zdobywa zasługi na niebo. Taką wymowę ma Jezusowa przypowieść o talentach, które pan odjeżdżając w dalekie strony, oddał swoim sługom. Oddał je po to, aby słudzy je pomnożyli i za to ich nagrodził. Zaś ten sługa, który zakopał talent do ziemi, został surowo ukarany.

Bóg obdarza każdego człowieka wieloma i wielorakimi talentami i możliwościami, czyli daje każdemu szansę wykazania się w życiu na miarę swoich możliwości, i czeka na owoce każdego ludzkiego życia. Wspiera łaską, lecz domaga się życia prawdziwie chrześcijańskiego, prawdziwie Bożego.

W małej wiosce francuskiej Ars żył przed laty święty proboszcz Jan Vianney. W całej Francji opowiadano o cudownych nawróceniach przy kratkach jego konfesjonału. Pewnego razu do Ars przybył jakiś niewierzący profesor z paryskiej Sorbony, aby przyjrzeć się na miejscu księdzu, o którym tyle się mówiło. Ujrzał go i wrócił do domu, do swoich kolegów odmieniony. Gdy go zapytano, co zobaczył, odpowiedział: „Widziałem Boga w człowieku…”. Spotkał Boga w człowieku. I tak było rzeczywiście. Gdziekolwiek na ziemi człowiek, nawet zupełnie niewierzący, spotyka się z prawdziwym chrześcijaninem, tam spotyka Boga.

Nie łudźmy się, na współczesnym człowieku słowo już nie robi wrażenia. Jedyne, co do niego przemawia, to żywa łączność z Bogiem, przeżyta do głębi prawda, wydająca święte owoce. Słowo może duszę poszukującą Boga doprowadzić do bramy wiary. Jednak tylko łaska otwiera tę bramę człowiekowi, inny człowiek pełen łaski i Boga.

Drogie siostry, drodzy bracia, biada nam, katolikom, jeżeli będziemy tylko pocieszać się myślą: przecież należę do Kościoła… Musimy być chrześcijanami w życiu. Musimy w naszych czasach dać dowód naszej wiary nie tylko w rodzinnym domu i w kościele, ale i na zewnątrz, „w świecie”.

A więc do dzieła. Bądźmy katolikami na co dzień, katolikami żywej wiary. Tego chce od nas sam Bóg i tego potrzebuje dzisiejszy świat. Amen.

Ks. Teodor Szarwark – Z domu ziemskiego do domu wiecznego. Homilie na niedziele i święta. Rok B

Watykan

Skandynawia: nowy przewodniczący episkopatu o odrodzeniu chrześcijaństwa
Skandynawscy biskupi wybrali nowego przewodniczącego episkopatu. Został nim bp Erik Varden z Norwegii. „Nasze postsekularne społeczeństwo ponownie otwiera się na pytania metafizyczne, na wartości duchowe. Jest wielu poszukujących. Chrystus jest i pozostanie światłem, celem ludzkiej egzystencji. Musimy Go wiernie i wiarygodnie reprezentować” – oświadczył nowy przedstawiciel skandynawskich biskupów. Czytaj wszystko
Indie: w Madhya Pradesh powstały rodzinne biblijne grupy dzielenia
W diecezji Indore w północnoindyjskim stanie Madhya Pradesh wiara w rodzinach jest niezwykle żywa. S. Rita George Thykootam ze zgromadzenia Ubogich Służebnic Jezusa Chrystusa opowiada, w jaki sposób narodził się projekt domowego dzielenia się Pismem Świętym i jaką rolę odgrywa on we wspólnocie diecezjalnej. Czytaj wszystko
Nowy ambasador Izraela u Papieża
Papież przyjął na audiencji nowego ambasadora Izraela przy Stolicy Apostolskiej. Yaron Sideman był ostatnio konsulem generalnym w Stanach Zjednoczonych. Wcześniej był odpowiedzialny w ministerstwie spraw zagranicznych za relacje z Kongresem USA i kierował Biurem Diaspory i Spraw Międzyreligijnych. Izrael i Stolica Apostolska utrzymują oficjalne relacje dyplomatyczne od 1994 r. Czytaj wszystko
Nagroda dla filmu KUL o Watykańskiej Fundacji Jana Pawła II
Dokument „Wypłyń na głębię”, poświęcony Watykańskiej Fundacji Jana Pawła II, w reżyserii Damiana Bieńka z Akademii Nowoczesnych Mediów i Komunikacji KUL został nagrodzony na Międzynarodowym Katolickim Festiwalu Filmów i Multimediów „NIEPOKALANA 2024”. Czytaj wszystko
Zaprezentowano drugi synod o synodalności
II Zgromadzenie Synodu o Synodalności będzie obradować w podobnym składzie co przed rokiem. Pośród 368 uczestników z prawem głosu przewidziano jedynie 26 zmian. W programie obrad nowością będzie modlitwa pokutna, podczas której nastąpi wyznanie różnych kategorii grzechów, a Papież w imieniu chrześcijan poprosi o ich przebaczenie Boga i ludzi. Nową inicjatywą jest też forum teologów, […]

KAI

Prof. Rayzacher-Majewska: dłuższe przygotowanie do małżeństwa wydaje się konieczne
– Wątek przygotowania do życia w małżeństwie i rodzinie uwzględniany jest w nauczaniu religii w szkole na wszystkich etapach edukacji – mówiła prof. Aneta Rayzacher-Majewska w pierwszym dniu Zjazdu Polskiego Stowarzyszenia Pastoralistów w Płocku. Prelegentka zwracała uwagę, że to, co się dzieje w szkole, jest niewystarczające i że wydłużenie czasu przygotowania do sakramentu małżeństwa w […]
Potrzeba odnowy duszpasterskiej w przygotowaniu do małżeństwa – refleksje na obradach pastoralistów
- Potrzebujemy odnowy duszpasterskiej w przygotowaniu do małżeństwa w Polsce – ta myśl stała się punktem wyjścia dla polskich pastoralistów zgromadzonych na Zjeździe w Płocku. Spotkanie pod hasłem „Przygotowanie do życia w małżeństwie i rodzinie w Polsce. Między teorią a praktyką Kościoła” odbywa się od 16 do 17 września. W pierwszej części spotkania zaprezentowany został […]
Apel Caritas w Płocku: prosimy o pomoc rzeczową
– W obliczu dramatu, który rozgrywa się w wyniku powodzi w południowo-zachodniej części Polski, apelujemy do wszystkich ludzi dobrej woli, w tym Kół Caritas, o pomoc rzeczową – apeluje ks. Adam Przeradzki, zastępca dyrektora Caritas Diecezji Płockiej. Dary można zanosić na ulicę Sienkiewicza 34 do biura Caritas oraz na ul. Tumską 13 do Centrum Wolontariatu. […]
Kraków: ostatnie dni rejestracji na konferencję „Rola chrześcijan w procesie integracji europejskiej”
Tylko do środy można rejestrować się na XXIV Międzynarodową konferencję z cyklu „Rola chrześcijan w procesie integracji europejskiej – Nowy kształt Europy”. Wydarzenie odbędzie w dniach 20-21 września w Krakowie, a jego organizatorem jest Fundacja im. bp. Tadeusza Pieronka. Konferencja zgromadzi czołowych ekspertów, polityków oraz przedstawicieli kościołów, którzy będą debatować nad nowym kształtem Europy w […]
17 września Kościół wspomina św. Hildegardę z Bingen
W dniu 17 września Kościół katolicki wspomina świętą Hildegardę z Bingen – doktora Kościoła. Ta żyjąca w latach 1098-1179 niemiecka benedyktynka była jedną z najbardziej fascynujących postaci średniowiecza: była wizjonerką, lekarką, pisarką i kompozytorką oraz znawczynią ówczesnych nauk przyrodniczych. Jej kult liturgiczny rozszerzył 10 maja 2012 na cały Kościół Benedykt XVI, który uważa ją za […]

Niedziela

Niech do was dotrze orędzie nadziei
„Chciałbym, aby dotarło do was orędzie nadziei: także dzisiaj Pan otwiera przed wami drogę i zaprasza was do podążania nią z radością i nadzieją” - stwierdza Franciszek w Orędziu na XXXIX Światowy Dzień Młodzieży. Będzie on obchodzony w poszczególnych diecezjach w niedzielę Chrystusa Króla, 24 listopada 2024.
Świat tęskni za św. Franciszkiem – ikoną Chrystusa
Święty Franciszku, świat tęskni za Tobą, ikoną Chrystusa - mówił kard. Grzegorz Ryś podczas obchodów jubileuszu 800. rocznicy otrzymania stygmatów przez św. Franciszka z Asyżu. Metropolita łódzki przewodniczył z tej okazji Mszy św. w warszawskiej parafii św. Antoniego z Padwy.
149. zebranie plenarne Konferencji Wyższych Zgromadzeń Żeńskich
Mszą Świętą pod przewodnictwem nuncjusza apostolskiego w Polsce abp. Antonio Guido Filipazziego, w Sanktuarium św. Faustyny w Warszawie, rozpoczęło się 149. Zebranie Plenarne Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce. Tematyka zebrania dotyczy wyzwań dla życia konsekrowanego we współczesnym świecie.
Prośmy, byśmy jak św. Stanisław wypełnili nasze powołanie
Rozważania do Ewangelii Łk 2, 41-52.
Kiedy wzywa się imienia Pańskiego nadaremnie?
W Dekalogu znalazło się przykazanie: „Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, w błahych rzeczach” (Wj 20, 7). Gdy powtarzamy z pamięci katechizmowe formuły, wypowiadamy je w następujący sposób: „Nie będziesz brał imienia Pana Boga swego nadaremnie”.

Gość Niedzielny

Odzyskała pierwotne piękno
Pseudokopuła z pięknym malarstwem iluzjonistycznym w zespole klasztornym bernardynów w Radomiu jest jedynym zachowanym takim obiektem na terenie Polski.
Diecezja radomska spieszy z pomocą dla powodzian
Caritas Diecezji Radomskiej, miasto Radom i Solidarność apelują o przekazywanie pomocy dla powodzian. Zostały uruchomione specjalne konta, na które można wpłacać pieniądze. Caritas uruchomiała też punkt zbiórki darów przy ul. Kościelnej. Podobny punkt znajduje się również w Kamienicy Deskurów przy Rynku 14.
Mazowieccy terytorialsi pomagają powodzianom w Kłodzku
Od piątku 12 września na terenach południowo-zachodniej Polski trwa walka z piętrzącą się wodą. Sytuacja w powiecie kłodzkim na Dolnym Śląsku pozostaje bardzo trudna. 6. Mazowiecka Brygada Obrony Terytorialnej wydzieliła specjalistyczny sprzęt wojskowy, od rana terytorialsi pomagają przy usuwaniu skutków powodzi w Kłodzku.
Muzyka jest ich pasją
Kto śpiewa, ten dwa razy się modli - mogli przekonać się uczestnicy IV edycji Warsztatów Muzycznych, które odbyły się w Radomiu. W zajęciach uczestniczyło 76 osób. W świat muzyki wprowadził ich Hubert Kowalski, kompozytor, dyrygent, producent muzyczny, kontrabasista i wokalista.
Krzyż to nasza siła
Biskup Marek Solarczyk wprowadził do kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Radomiu relikwie drzewa Krzyża Świętego.