Dwa razy słyszeliśmy dzisiaj to samo wezwanie Boże skierowane do nas. Raz ustami starotestamentowego Izajasza, a drugi raz donośnym głosem Jana Chrzciciela: „Przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki” (Mk 1, 3; por. Iz 40, 3). Św. Mateusz przedstawił w swej Ewangelii szerszy kontekst wezwania Janowego: „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 3, 2).

Tak już jest, że każdemu z nas od czasu do czasu trzeba przypominać o ważnych sprawach, gdyż idąc przez codzienność, odkładamy ich realizację na później lub w ogóle o nich zapominamy. Przypomina o nich matka i ojciec w domu, wychowawca i nauczyciel w szkole. Tak samo, jeśli chodzi o sprawy najważniejsze, bo decydujące o naszym zbawieniu, czyni Kościół ustami kapłanów. Adwent jest tym okresem roku kościelnego, w którym robi to szczególnie gorliwie. Na kilkanaście dni przed Bożym Narodzeniem Kościół woła do nas słowami Jana Chrzciciela: „Nawróćcie się…” (Mt 3, 2).

Co to znaczy się nawrócić? Nawrócić się to znaczy zatrzymać się i zastanowić, dokąd prowadzi droga, którą podążam. Czy nie zboczyłem z właściwego traktu? Czy nie błąkam się po bezdrożach? Czy żyję w cnocie czy w grzechu? To pierwszy etap nawrócenia: krytyczna ocena własnego postępowania, bez ukrywania tego, co było złe, bez szukania fałszywych usprawiedliwień. To jest trudne, ale konieczne. Trzeba nazwać swoje postępowanie po imieniu: lekceważyłem Boga, przeżywałem niedzielę bez udziału we Mszy św., nie korzystałem z sakramentu pokuty i pojednania; byłem obojętny na potrzeby innych ludzi, także najbliższych. Zaniedbywałem się w pracy, w nauce, kłamałem, oszukiwałem itd. Trzeba spojrzeć za siebie i oszacować, czy podążałem traktem prawdy i dobra. Czy drogowskazami na niej były wiara, nadzieja i miłość?

Nawrócić się to znaczy nazwać po imieniu zło, jakiego się dopuszczałem, i odwrócić się od niego. A więc krytycznie ocenić swoje grzeszne postępowanie i obudzić w sobie poczucie winy. Potrzeba jeszcze raz sobie przypomnieć: Bóg posłał mnie na świat, abym dzielił się swoją wiarą, nadzieją i miłością; swoim wewnętrznym pięknem. Jeśli nie wywiązywałem się z tej misji, muszę z całego serca żałować, wszak zawiodłem zaufanie, jakim Bóg mnie obdarzył. Nawrócić się to właśnie uświadomić sobie, że z powodu mojego niedbalstwa, opieszałości i złej woli zmarnowałem owoce męki Chrystusa, który zgodził się na nią z mojego powodu, ze względu mnie.

I wówczas – po uświadomieniu swojego grzechu i wzbudzeniu sobie żalu – następuje trzeci etap nawrócenia, który polega na mocnym postanowieniu poprawy. Tak dalej nie mogę żyć! W tym momencie swojego nawrócenia trzeba pytać tak, jak pytali ludzie nad Jordanem Jana Chrzciciela: „Cóż więc mamy czynić?” (Łk 3, 10). I wsłuchiwać się w jego odpowiedź: „Kto ma dwie suknie, niech się podzieli z tym, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni. […] Nad nikim się nie znęcajcie, nikogo nie uciskajcie” (Łk 3,11.14). A więc w czasie nawrócenia rodzi się konkretna decyzja zamknięcia drzwi swojego serca grzechowi, a otwarcie ich przed Jezusem Chrystusem.

Siostry i bracia, droga naszego nawrócenia w Adwencie prowadzi ostatecznie do konfesjonału. To klęcząc u jego kratek, całe moje grzeszne życie mam powierzyć Odkupicielowi. Kapłan w Jego imieniu uczyni znak krzyża i wypowie słowa rozgrzeszenia. I w ten sposób odzyskam łaskę umożliwiającą mi przyjęcie Ciała Pańskiego.

Za parę dni będziemy przeżywać uroczystość Bożego Narodzenia. Spotkamy się z najbliższymi przy wigilijnym stole. Oby zasiadł do niego wraz z nami Jezus Chrystus przyjęty w Komunii św. Wtedy dopiero będziemy mogli powiedzieć: w naszym domu Bóg się rodzi, bo przygotowaliśmy Mu drogę do niego, do stojącego w nim wigilijnego stołu. Amen.