Paweł rozpoczyna trzecią podróż misyjną. Na początku umacnia w wierze wspólnoty chrześcijańskie w krainie galackiej i Frygii, by na dłuższy czas trafić do Efezu. W mieście tym, pomiędzy dwoma pobytami Pawła (Dz 18, 19-21; 19, 1 – 20, 1), przebywa Apollos, Żyd z Aleksandrii. To człowiek wykształcony i doskonale znający Pisma, czyli Stary Testament. Zna on już drogę Pańską, to znaczy naukę chrześcijańską, której treść stanowi otwarta przez Jezusa Chrystusa droga Boża, Jego działanie zbawcze. W Efezie Apollos przemawia z wielkim zapałem, co wskazuje na jego pneumatyczno-charyzmatyczne zdolności. Naucza o Jezusie Chrystusie. Czyni to dokładnie, ale zna tylko chrzest Janowy. Gdy odważnie, publicznie przemawia w synagodze, Pryscylla i Akwila zabierają go do domu i dokładnie wykładają mu drogę Bożą (Dz 18, 27). Apollos wyrusza następnie do Achai, a dokładniej do Koryntu, z listem polecającym do tamtejszych chrześcijan. W Koryncie, za łaską, to znaczy swoimi zdolnościami, bardzo pomaga tamtejszym wierzącym. Występuje przeciw Żydom, dyskutuje z nimi i dzielnie uchyla ich twierdzenia. Na podstawie pism Starego Testamentu wykazuje publicznie, że Jezus jest Mesjaszem.
Apollos jawi się jako wzór głosiciela Ewangelii. Fakt, że tak wykształcony i świetnie znający Pisma misjonarz zostaje jeszcze zapoznany przez Pryscyllę i Akwilę z nauką o Duchu Świętym i o chrzcie w imię Jezusa, pokazuje, że każdy głosiciel musi być otwarty na ciągłe uczenie się, aby jeszcze lepiej i efektywniej służyć sprawie Ewangelii. Apollos to również paradygmat odwagi i dokładności w głoszeniu Ewangelii. Odważnie występuje w Efezie i w Koryncie i przyjmuje ofertę dokształcenia od Pryscylli i Akwili. Poprzez to pouczenie przez współpracowników Apostoła Narodów Apollos otrzymuje status ucznia Pawła i jest przy tym wzorem posłuszeństwa i pokory. Oprócz tego Apollos stanowi też paradygmat znajomości i interpretacji Pisma Świętego.
Wspomniana zdolność posługiwania się Pismami przez Apollosa powinna prowadzić do uświadomienia sobie wartości Pisma Świętego. Jest ono listem Boga do człowieka, który daje wskazówki życia. Zasadne są tu słowa z Listu do Hebrajczyków: Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, (…) zdolne osądzić pragnienia i myśli serca (Hbr 4,12).
Ks. Andrzej Jacek Najda
