Czytany dziś fragment Listu do Hebrajczyków to zakończenie jego pierwszej części, mówiącej o tajemniczym imieniu Syna Bożego, wyższym ponad imiona aniołów. Skoro Jezus chciał się upodobnić we wszystkim do ludzi, musiał przyjąć ciało i krew, czyli naturę wspólną z każdym człowiekiem. Jedynie w ten sposób mógł własną śmiercią pokonać tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła (Hbr 2, 14). Od chwili krwawej męki Jezusa, poniesionej na krzyżu, człowiek nie podlega już niewoli. Wyznając: Panem jest Jezus, zdobywamy przewagę nad mocami ciemności, które dotychczas terroryzowały ludzkość. Odtąd śmierć nie jest już dla wierzącego mroczną przestrzenią napełniającą lękiem, lecz bramą nadziei.
To właśnie zwycięstwo Jezusa, odniesione na krzyżu, świadczy o Jego wyższości nad aniołami. Aniołowie bowiem, nie uczestnicząc we krwi i w ciele, nie mogą przynieść człowiekowi prawdziwego wybawienia. Jedyną nadzieją wierzących jest zwycięstwo, jakie Jezus odniósł nad własną śmiercią. Jego agonia w Ogrójcu i śmierć krzyżowa były aktem najwyższej solidarności z rodzajem ludzkim. Tutaj pojawia się po raz pierwszy w tekście listu charakterystyczny termin arcykapłan, w odniesieniu do Jezusa. Dotychczas żaden z autorów Nowego Testamentu nie odważył się tego terminu zastosować do Niego, który tyle wycierpiał właśnie od arcykapłanów!
Głównym zadaniem biblijnego arcykapłana było przebłaganie za grzechy ludu. Dokonywał tego aktu raz w roku w podniosłe Święto Przebłagania (Jom Kippur). Sam fakt jednak, że czynność tę trzeba było ustawicznie powtarzać, świadczy o nieskuteczności dawnych rytuałów. Skuteczność Najświętszej Ofiary, jaką złożył Jezus na krzyżu, polega właśnie na tym, że jest On jednocześnie Synem Bożym i Bratem człowieczym. W Nim wypełniają się obie podstawowe cechy prawdziwego kapłaństwa: miłosierdzie względem ludzi oraz wierność wobec Boga.
Aby w sposób doskonały spełnić powierzoną Mu przez Ojca misję, Syn Boży przyjął ludzkie ciało i krew. Stały się one prawdziwą żertwą ofiarną, która zastąpiła raz na zawsze rozmaite ofiary starego Prawa. Dobrowolnie przyjęte cierpienie tego Arcykapłana pozwala Mu nieść realną pomoc tym, którzy są poddani próbom (Hbr 2, 18). Mamy w tych stwierdzeniach zarys nauki o kapłaństwie Chrystusa, stopniowo rozwijanej w dalszym wywodzie autora listu. Zestawienie tej nauki z treścią czytanej dziś Ewangelii pozwala lepiej zrozumieć istotę ziemskiej misji Syna Bożego: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu.
Ks. Antoni Tronina
