Dziś przed nami trudna scena: Jezus płacze nad Jerozolimą. Jerozolima, jako centrum wiary żydowskiej, miała być przykładem wierności i uznania Jezusa za Mesjasza, ale oni to odrzucili. Jezus ich nie potępia, ale lituje się nad nimi, płacze nad ich niewiarą i nieszczęściem oraz prorokuje zniszczenie Jerozolimy. Wszystkim nam grozi niebezpieczeństwo, że przydarzy nam się to samo, co mieszkańcom Jerozolimy. Fizycznie możemy być bardzo blisko ośrodków religijnych, kościołów, katedr, a nawet uczestniczyć we Mszach Świętych, modlitwach i różnych nabożeństwach, a jednocześnie być daleko od Jezusa, wyrzucać Go ze swojego życia. Jeśli nie chcemy szczerze żyć tym, do czego powołał nas Jezus, to tak, jakbyśmy zakładali maskę, która na zewnątrz pokazuje innym, że jesteśmy chrześcijanami i próbujemy skorzystać z dobrodziejstw tego zewnętrznego znaku, podczas gdy to, co jest w naszym sercu, nie ma z tym nic wspólnego, w sercu jesteśmy tymi, którzy wypychają Go ze swojego życia. W takiej sytuacji my również jesteśmy narażeni na utratę życia wiecznego i zmierzanie ku wiecznej zagładzie. Dlatego ważne jest, aby mieć żywą relację z Bogiem i codziennie zadawać sobie pytanie o swoją drogę życiową, rozpoznawać i rozróżniać, które rzeczy nas zbliżają, a które oddalają od Boga, i być gotowym całym sercem zgodzić się z tym, co wiemy, że jest Boże.