Jezus zmartwychwstał! Nie ma Go już w grobie. Życie odniosło zwycięstwo nad śmiercią. Obyśmy nigdy nie umarli przez grzech; oby nasze zmartwychwstanie trwało na wieki. Ucałujesz Jego zranione stopy… a ja odważę się na więcej – dotknę ustami otwartej rany w Jego boku.

Jezus odszedł do swojego Ojca. Dwaj aniołowie w białych szatach podchodzą do nas i mówią: „Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo?”. Jest rzeczą słuszną, aby uświęconemu człowieczeństwu Chrystusa oddawały cześć, hołd i uwielbienie chóry aniołów i orszak wszystkich świętych w niebie. Lecz ty i ja czujemy się osieroceni, ogarnia nas smutek i idziemy do Maryi szukać pocieszenia.

Pan nasz powiedział: „Będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze”. Uczniowie znajdowali się wszyscy razem, kiedy nagle dał się słyszeć z nieba szum. Potem Piotr mówi do nas o Jezusie Chrystusie, o Duchu Świętym i o Bogu Ojcu. Ty i ja wysławiamy Boga Ojca za Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Także i my czujemy się upojeni mocą Ducha Świętego.

Bóg wziął Maryję z ciałem i duszą do nieba. Pieśń radości rozbrzmiewa w Kościele. Dwór niebieski uszykowany w całej swojej wspaniałości wita Matkę Bożą. Ty i ja, nadal pozostając dziećmi, chwytamy tren niebieskiego płaszcza Maryi. Trójca Przenajświętsza przyjmuje i oddaje honory Tej, która jest Córką, Matką i Oblubienicą Boga… I tak wielki jest majestat Maryi, że aniołowie wołają ze zdumieniem: „Kimże Ona jest?”.

Jesteś cała piękna i bez skazy. Ty i ja, gdybyśmy tylko mogli, uczynilibyśmy Ją także Królową i Panią wszelkiego stworzenia. Ojciec, Syn i Duch Święty koronuje Ją jako prawowitą władczynię Wszechświata. Aniołowie składają Jej cześć jako Jej poddani i patriarchowie, i prorocy, i Apostołowie… i męczennicy, i wyznawcy, i dziewice, i wszyscy święci… i wszyscy grzesznicy, i ty, i ja.