Klub piłkarski, drużyna harcerska, szkoła, państwo – to wspólnoty, do których należymy. W każdej z nich są pewne prawa, które przysługują wszystkim należącym do danej wspólnoty. Są tam też pewne instrukcje, które pomagają wypełniać obowiązki piłkarza, harcerza czy obywatela. One wcale nie ograniczają, lecz pomagają lepiej realizować cele, które ma dana wspólnota. Dzięki takim instrukcjom każdy będzie lepszym piłkarzem, harcerzem, uczniem czy obywatelem.

Prawem Kościoła katolickiego są przykazania dane nam przez samego Boga. Jednak aby nam pomóc lepiej realizować przykazania Boże, dane nam są także przykazania kościelne. Te przykazania to instrukcja naszej wiary, dzięki której możemy stawać się lepszymi przyjaciółmi Pana Jezusa i coraz lepszymi uczniami Ewangelii.

Pan Bóg dał nam przykazanie: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Kiedy jednak jest ten dzień i na czym polega jego „uświęcenie”?

Niedziela jest dniem zmartwychwstania Pana Jezusa, który należy uczcić spotkaniem z Chrystusem podczas Mszy Świętej. Jest to dzień, w którym oddajemy chwałę Panu Bogu i więcej czasu poświęcamy swojej rodzinie. Dlatego w niedzielę nie pracujemy, aby mieć wolny czas dla Pana Boga i naszej rodziny. Podobnie jest z dniami najważniejszych uroczystości religijnych, którymi są:

Zdarza się każdemu z nas, że posprzecza się z kimś bliskim. Im dłużej trwa taka kłótnia i niezgoda, tym trudniej przychodzi nam pojednać się ze sobą. Jeżeli nie przeprosimy, nasza przyjaźń może zgasnąć i staniemy się wtedy zupełnie obcy dla osoby, która jeszcze niedawno była nam bardzo bliska.
Doskonale wiemy, że każdy człowiek popełnia błędy. Grzech jednak zabija w naszym sercu przyjaźń z Panem Jezusem. Jedyną drogą do odnowienia tej przyjaźni jest sakrament spowiedzi świętej. Kościół prosi nas o to, abyśmy do spowiedzi przystępowali co najmniej raz w roku, aby nasza przyjaźń z Panem Jezusem nie zgasła zupełnie i by Chrystus nie stał się dla nas zupełnie obcy.

Każda nasza przyjaźń rozkwita i wydaje piękne owoce wzajemnej miłości, kiedy ze sobą się spotykamy. Nie można zbytnio mówić o przyjaźni i miłości do osoby, z którą bardzo rzadko się widujemy. Wtedy nasza wzajemna więź słabnie i mamy ze sobą coraz mniej wspólnego.

Najpiękniejszym spotkaniem z Jezusem Chrystusem jest przyjęcie Komunii Świętej, czyli Ciała Pana Jezusa. Kościół katolicki prosi, dla naszego duchowego dobra, abyśmy przystępowali do Komunii Świętej co najmniej raz w roku, kiedy cieszymy się ze zwycięstwa Pana Jezusa nad śmiercią, piekłem i szatanem, czyli w czasie wielkanocnym. Poprzez przyjmowanie Ciała Pana Jezusa karmimy naszą duszę i odnawiamy przyjaźń z Chrystusem.

Każdy grzech, czyli złamanie przykazania Bożego lub kościelnego, jest krzywdą wyrządzoną drugiemu człowiekowi, a jednocześnie obrażaniem miłości Pana Boga, który dla naszego dobra dał nam te przykazania. Za popełnione grzechy nie tylko trzeba przeprosić, co czynimy w sakramentalnej spowiedzi, ale także odpokutować, czyli swoją ofiarą odbudować miłość Boga, którą obraziliśmy.

Taką pokutę czynimy odmawiając sobie posiłków mięsnych w każdy piątek, czyli dzień śmierci Pana Jezusa na krzyżu. Odmawiając sobie przyjemności jedzenia potraw mięsnych ofiarujemy Panu Jezusowi Ukrzyżowanemu ten wysiłek jako podziękowanie za dar Jego śmierci i zmartwychwstania. Ten nakaz obowiązuje wszystkich od 14. roku życia, lecz nic nie stoi na przeszkodzie, aby czynili to także młodsi.

Dwa dni w roku – Środa Popielcowa i Wielki Piątek – to dni postu ścisłego, w których nie tylko odmawiamy sobie pokarmów mięsnych, lecz także ograniczamy jedzenie – jeden posiłek do syta, a dwa lekkie. W te dni uświadamiamy sobie naszą grzeszność i ofiarą postu pragniemy za popełnione zło Pana Boga przepraszać. Ten nakaz obowiązuje osoby od 18. do 60. roku życia, lecz także młodsi i starsi mogą w ten sposób odbudowywać miłość Pana Boga obrażaną przez grzechy.

Czas Wielkiego Postu to okres, w którym wzywani jesteśmy do pokuty za nasze grzechy, dlatego wtedy nie organizujemy i nie uczestniczymy w zabawach tanecznych. Powinien to być dla nas czas wyciszenia i uświadomienia sobie grzechów, za które należy Pana Boga przepraszać. Także w czasie Adwentu winniśmy w skupieniu oczekiwać na radość Bożego Narodzenia.

Rodzina to wspólnota ludzi, którzy są ze sobą spokrewnieni, a także za siebie nawzajem odpowiedzialni, każdy na swój sposób. Rodzice zarabiają pieniądze na utrzymanie domu, a dzieci powinny pomagać w codziennych obowiązkach troszcząc się o wspólne dobro. Nikt też kochający swoją rodzinę nie będzie o niej źle mówił, lecz bronił jej dobrego imienia.

Kościół katolicki to wspólnota ludzi wierzących. Wszyscy za ten Kościół jesteśmy odpowiedzialni, gdyż to jest nasze wspólne dobro. Dlatego każdy z nas ma obowiązek modlić się za wspólnotę, do której należy. Nie powinniśmy też źle mówić o Kościele, lecz bronić jego dobrego imienia. Mamy także wspólnie dbać o materialne dobro Kościoła, czyli utrzymanie świątyni i księży, którzy nam posługują, jak również pomoc potrzebującym. W ten sposób okazujemy wdzięczność za wszelkie duchowe dobro, które od Pana Boga w Kościele otrzymujemy.