Zbiegiem lat, gdy stajemy się coraz starsi i lepiej poznajemy świat, doświadczamy tego, że coraz częściej potrzebujemy pomocy. Im bowiem człowiek starszy, tym więcej spraw ma do rozwiązania. Małe dziecko nie ma zbyt wielu trosk, przedszkolak otrzymuje pierwsze obowiązki, uczeń ma ich więcej, a dorosły musi sprostać wielkim wyzwaniom. Chociaż z biegiem lat stajemy się coraz bardziej samodzielni i odpowiedzialni, to jednak trzeba przyznać, że w codziennych troskach przydaje się nam pomoc. Cieszymy się ze wsparcia nauczycieli w nauce, lekarzy w dbaniu o zdrowie, trenerów w zdobywaniu umiejętności sportowych.

Pan Jezus pragnie wspierać nas w pogłębianiu naszej wiary. Dlatego ofiaruje nam w Kościele dar świętych sakramentów. Są one darmową pomocą Pana Boga dla człowieka w jego życiu codziennym. Ten dar to łaska Boża, która pomaga w codziennym wypełnianiu nauki Ewangelii. Sakramenty są widzialnymi znakami, które obrazują nam niewidzialną miłość Pana Jezusa. Tak jak serduszko ofiarowane kochanej osobie jest widzialnym znakiem miłości, którą nosimy w sercu i pragniemy nią obdarować kochaną osobę. Pan Jezus ofiarował nam siedem sakramentów, które są darem Jego miłości do każdego człowieka.

Każdy z nas otrzymał nazwisko od swoich rodziców. Mamy obywatelstwo polskie, gdyż urodziliśmy się w naszej Ojczyźnie, a jeśli poza jej granicami, to dlatego, że nasi rodzice są Polakami. Należymy do Kościoła Chrystusowego i jesteśmy chrześcijanami od chwili, gdy przyjęliśmy sakrament chrztu świętego. Chrzest obmywa nas z grzechu pierworodnego i dzięki niemu stajemy się dziećmi Bożymi. Chrzest święty łączy nas z Panem Bogiem nierozerwalną więzią Jego miłości. Każdy, kto otrzymał chrzest, już nigdy nie przestanie być ochrzczonym. I nawet gdyby odwrócił się od miłości Bożej, to i tak Pan Jezus zawsze będzie go nosił w swym Sercu. Dzięki sakramentowi chrztu świętego otrzymujemy jakby obywatelstwo Kościoła katolickiego, otwiera się przed nami droga do zbawienia wiecznego i możemy przystępować do wszystkich innych sakramentów, a Boga nazywać naszym Ojcem. Sakramentu chrztu świętego udziela kapłan, ale w wyjątkowych sytuacjach zagrożenia życia może go udzielić każdy człowiek.

Każdy z nas potrzebuje w życiu pomocy, aby się rozwijać. Nauczyciel wspomaga ucznia w zdobywaniu wiedzy. Trener pomaga zawodnikom, aby ich wyniki sportowe były coraz lepsze. Także nasza wiara potrzebuje wsparcia, aby przyniosła owoc świętości i coraz doskonalszej miłości Boga oraz bliźniego. Sakrament bierzmowania jest pomocą w codziennym wyznawaniu wiary i postępowaniu według nauki Pana Jezusa. Duch Święty każdego, kto przyjął ten sakrament, ubogaca swoimi darami mądrości, rady, męstwa, rozumu, umiejętności, bojaźni Bożej, pobożności, aby nasza wiara coraz bardziej się rozwijała prowadząc do świętości. Sakramentu bierzmowania udziela biskup.

Jezus Chrystus zapewnił zbawienie każdemu człowiekowi poprzez swoją mękę, śmierć i chwalebne zmartwychwstanie. Zanim jednak oddał swoje życie za zbawienie świata podczas ostatniej wieczerzy ustanowił sakrament Eucharystii, który jest pamiątką, czyli uobecnieniem ofiary krzyża. Jednocześnie Zbawiciel polecił apostołom, aby tę pamiątkę sprawowali. Eucharystia jest zatem sakramentem, w którym uobecnia się ofiara Pana Jezusa na krzyżu dla naszego zbawienia. W każdej Mszy Świętej spotykamy się ze zmartwychwstałym Panem, a w Komunii Świętej możemy przyjmować Go do swego serca. Sprawować ten sakrament mogą tylko księża i biskupi.

Każdy z nas potrzebuje do życia pokarmu. Bez jedzenia i picia umieramy z głodu i pragnienia. Czasem jemy pokarmy, które wydają się smaczne i kuszące, lecz doskonale wiemy, że nie ma w nich żadnych wartości odżywczych, a wręcz mogą nam szkodzić.

Nasza dusza także potrzebuje pokarmu do życia i funkcjonowania. Dlatego trzeba ją karmić. Czasem ludzie karmią duszę tym, co wydaje się atrakcyjne i dobre, lecz tak naprawdę szkodzą swej duszy. Tak jest wtedy, gdy popełniają grzechy, które na chwilę dają przyjemność i korzyść, lecz zabijają życie Boże w nich. Jedynym odpowiednim pokarmem dla duszy każdego z nas jest Pan Jezus obecny w Eucharystii. Chrystus sam powiedział: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata” (J 6,51).

Dlatego kapłan ukazuje ciało Pana Jezusa wiernym i zaprasza ich do przyjęcia Komunii Świętej słowami: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata, błogosławieni, którzy zostali wezwani na jego ucztę”. Wierni zaś odpowiadają na to zaproszenie słowami: „Panie nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”. Pan Jezus daje nam swoje Ciało do spożycia, abyśmy mieli w sobie Jego życie i aby nasza dusza żyła w pokoju i radości, których źródłem jest Pan Bóg.

Każdy człowiek, starszy i młodszy, lubi się przytulać. Przytulamy się do osób, które kochamy. Czynimy to, aby okazać miłość, wdzięczność, radość ze spotkania i chcemy wtedy, aby nasza miłość przeszła na tę drugą osobę. Przytulamy się, gdy nam smutno i źle, by w ten sposób od drugiej, kochającej nas osoby zaczerpnąć bezpieczeństwa i pokoju serca. Wtedy czujemy, że to, czego właśnie potrzebujemy, przechodzi z serca drugiego człowieka do naszego serca. Nikt nie przytula się do obcych lub ludzi, z którymi jest zwaśniony. Ten gest objęcia ramionami to znak zaufania, bliskości i miłości.

Przyjęcie Komunii Świętej, czyli Ciała Pana Jezusa, jest właśnie takim najpiękniejszym i najwspanialszym przytuleniem się do kochającego Serca Jezusa Chrystusa. Zmartwychwstały Jezus w Komunii Świętej nie tylko pragnie nakarmić naszą duszę swoim Ciałem, lecz także obdarować nas darem swojej miłości i pokoju, których tak bardzo potrzebujemy.

Kiedy więc przystępujemy do Komunii Świętej i przyjmujemy Ciało Chrystusa, to nasze serce przytula się do Serca Jezusowego, które jest źródłem najczystszej, najpiękniejszej i najbardziej bezinteresownej miłości. Chrystus przytula wtedy nas do siebie i otrzymujemy od Niego pokój, miłość i bezpieczeństwo piękniejsze i wspanialsze od tego, co może nam dać najbardziej nawet kochający nas człowiek.

Każdy z nas jest niedoskonały i wszyscy popełniamy grzechy. Grzech odgradza nas od Pana Jezusa i zrywa z Nim przyjaźń. Sami nie możemy odnowić tej przyjaźni, gdyż przeszkadzają w tym grzechy. Potrzeba, aby nasze grzechy były nam odpuszczone. Pan Jezus przekazał apostołom, a poprzez nich wszystkim kapłanom, władzę odpuszczania grzechów. W sakramencie pokuty miłosierny Bóg przez posługę kapłana odpuszcza nasze grzechy, odnawia naszą przyjaźń z Panem Jezusem oraz udziela swej pomocy, abyśmy umieli nowym grzechom się opierać.

Nikt z nas nie chce i nie lubi chorować. Ciężka choroba odbiera siły oraz radość życia, zwłaszcza wtedy, gdy połączona jest z bólem i cierpieniem. Pan Jezus nie chciał pozostawić ciężko chorych bez pomocy, dlatego pozostawił nam sakrament namaszczenia chorych. W tym sakramencie Pan Bóg dodaje sił chorym, aby byli bardziej cierpliwi w bólu i trudnościach, które ich spotkały, oraz aby łatwiej dźwigali krzyż choroby i cierpienia.

Każdy zawodnik sportowy potrzebuje trenera. Każdy uczeń potrzebuje nauczyciela. Dziecko nie przygotuje się dobrze do samodzielnego życia bez rodziców, a lud dla swojego dobra słucha rządzących. Każdy, kto opiekuje się czy kieruje życiem drugiej osoby, nie tyle ma nad nim władzę, ile służy. Nauczyciele służą uczniom, rodzice opiekują się dziećmi, trener zabiega o sportowy rozwój zawodnika, a rządzący troszczyć się mają o wszystkich obywateli kraju. My zaś słuchamy naszych opiekunów wiedząc, że dbają o nasze dobro.

Pan Jezus wiedział o tym, dlatego powołał wybranych przez siebie uczniów i ustanowił ich apostołami. Chrystus wybrał tylko mężczyzn, dlatego tylko mężczyźni mogą być kapłanami. Udzielił im władzy odpuszczania grzechów, sprawowania Eucharystii i nakazał, aby nauczali Ewangelii. Mają też udzielać chrztu świętego i wiernych prowadzić do zbawienia. Każdy kapłan, poprzez sakrament kapłaństwa, którego mocą Chrystusa udziela biskup, otrzymuje tę samą władzę i te same obowiązki. Zadaniem każdego księdza jest służenie wiernym w udzielaniu łaski Bożej, która jest w sakramentach, oraz głoszenie słowa Bożego, które ma pomóc im w osiągnięciu świętości.

Dla duchowego dobra wszystkich wierzących Pan Jezus wybrał więc i powołał dwunastu apostołów oraz zlecił im duchową opiekę nad całym Kościołem. Chrystus ustanowił też św. Piotra najważniejszym z apostołów i przełożonym całego Kościoła. Św. Piotr był pierwszym duchowym opiekunem Kościoła w Rzymie, dlatego każdy kolejny biskup tego miasta, zwany papieżem, jest Głową Kościoła na całym świecie. Papieżowi w zabieganiu o duchowe dobro wiernych pomagają biskupi, czyli następcy apostołów i księża, którzy są ich najbliższymi współpracownikami. Pan Jezus ustanowił sakrament kapłaństwa dla mężczyzn, których powołuje do wyłącznej służby Bogu i wiernym. Papież, biskupi i kapłani głoszą słowo Boże, udzielają sakramentów świętych i zabiegając o duchowe dobro wiernych przestrzegają przed zgubnymi skutkami grzechu. Odpowiadając na głos powołania księża rezygnują z małżeństwa i zakładania rodziny, aby cały swój czas i energię poświęcić na służbę Bogu i wiernym.

Serce człowieka pragnie kochać i być kochane. Mężczyzna odnajduje w kobiecie piękno, którego sam nie posiada, a kobieta ubogaca się męstwem, odwagą i wsparciem, którego udziela jej mężczyzna. Owocem ich miłości są dzieci, którym przekazują życie, wiarę oraz wychowanie do samodzielnego, dorosłego życia. Pan Bóg pragnie błogosławić takie pary, które chcą przejść razem przez życie. W sakramencie małżeństwa Bóg łączy mężczyznę i kobietę nierozerwalnym węzłem miłości, wierności oraz uczciwości małżeńskiej oraz udziela swojej pomocy, aby ich wspólnota małżeńska przynosiła jak najpiękniejsze owoce.