We wszystkich dziedzinach życia obowiązują człowieka pewne zasady. Są one ustanawiane dla naszego wspólnego dobra. Czasem jednak bywa tak, że człowiek sam uważa, że wie lepiej, co dla niego jest dobre. Nie chce przy tym uznać, iż łamiąc jakieś prawo, tylko na chwilę zdobędzie korzyść, a tak naprawdę sam sobie robi krzywdę. Tym bardziej nie chce przyznać, że łamiąc prawo, czyni krzywdę drugiemu człowiekowi.

Grzech jest złamaniem prawa obowiązującego każdego wierzącego należącego do Kościoła katolickiego, którym są przykazania Boże i kościelne. Popełniamy grzech, gdy świadomie i dobrowolnie przekraczamy te przykazania. Skoro zaś łamiemy przykazania, które otrzymaliśmy z Bożej miłości, tym samym zrywamy przyjaźń z Bogiem. Robiąc coś wbrew przykazaniom Bożym, pokazujemy, że nie przyjmujemy Bożej miłości, lecz sami wiemy lepiej, co jest dla nas dobre. Kiedy taki grzech dotyczy małego nieposłuszeństwa, jest to grzech lekki. Popełniamy go także wtedy, gdy łamiemy Boże przykazania przypadkowo, jakby niechcący. Taki grzech osłabia naszą przyjaźń z Bogiem. Kiedy zaś jesteśmy nieposłuszni Bożym przykazaniom z całą świadomością i czynimy to, choć wiemy, że je łamiemy, popełniamy grzech ciężki, który zrywa całkowicie przyjaźń z Panem Bogiem. Każdy grzech jest także krzywdą wyrządzoną drugiemu człowiekowi, gdy czynimy względem niego zło, a także sobie samemu, gdyż przynosi szkodę naszej duszy osłabiając lub zrywając więź z Panem Bogiem.