XIII. Grzechy przeciw Duchowi Świętemu
Jeżeli człowiek przyzna się do swych win, szczerze je wyzna i za nie żałuje ufając w Boże miłosierdzie, to Pan Jezus przebaczy wszystkie te grzechy. Kiedy zaś człowiek nie chce tego uczynić, Chrystus nie może mu odpuścić win, gdyż taka osoba zamyka swe serce na dar miłosierdzia Bożego. To tak samo jak z chorym, który nie chce iść do lekarza. Lekarz nie widząc pacjenta, nie może wyleczyć jego choroby. Takie zachowanie nazywa się grzechem przeciw Duchowi Świętemu. Powiedział to sam Pan Jezus: „Każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone” (Mt 12,31].
– świadome odrzucanie Boga i Jezusa Chrystusa – kiedy człowiek uważa się za niewierzącego i odrzuca Pana Boga, tym samym odgradza się od daru miłosierdzia Bożego i żaden grzech nie może mu być przebaczony.
– zatwardziałe sprzeciwianie się uznanej prawdzie chrześcijańskiej – kiedy człowiek odrzuca naukę Kościoła katolickiego na temat moralności i sam chce decydować o tym, co jest dobre, a co złe, a tym samym swoich złych czynów nie uważa za grzechy i nie zamierza za nie żałować, więc nie mogą być mu one odpuszczone.
– zuchwałe grzeszenie w nadziei miłosierdzia Bożego – kiedy człowiek nie chce się poprawić ani nie żałuje popełnionego zła, uważając, że zawsze będzie mu to przebaczone. Nie ma w sobie żadnej skruchy i nie pragnie oderwać się od zła, a grzechy, za które nie żałujemy, nie mogą być nam odpuszczone.
– rozpacz albo zwątpienie w możliwość osiągnięcia łaski Bożej – kiedy człowiek wątpi w to, że Chrystus może przebaczyć jego grzechy, a tym samym ogranicza nieskończone miłosierdzie Boże i odgradza samego siebie od daru przebaczenia, nie pozwala Bogu przebaczyć swych grzechów.
– zazdroszczenie innym łaski Bożej – kiedy człowiek zazdrości innym łaski Bożej, czyli daru miłosierdzia, tym samym nie chce, aby druga osoba osiągnęła zbawienie wieczne, a jednocześnie siebie samego odgradza od daru Bożego przebaczenia, gdyż wciąż pragnie krzywdy bliźniego, czyli trwa w grzechu i dlatego nie może być mu to przebaczone.
– uporczywe trwanie w odmowie pokuty – kiedy człowiek uparcie odmawia uznania swych złych czynów za grzeszne, nie chce wyznać swych win w sakramentalnej spowiedzi, to sam odgradza się od zbawiennego działania miłosierdzia Bożego i skazuje siebie na potępienie.
Ks. Radosław Rychlik – Elementarz wiary. Przewodnik na drogach wiary dla dzieci Bożych małych i dużych – BIBLOS Tarnów 2021