XV. Grzechy cudze
Każdy grzech jest odtrąceniem miłości Pana Boga oraz krzywdą wyrządzoną drugiemu człowiekowi. Lecz nie wolno zapomnieć o tym, iż każdy grzech przede wszystkim jest złem, które człowiek wyrządza samemu sobie, niszcząc więź miłości z Bogiem. Pamiętając więc o przykazaniu miłości bliźniego powinniśmy robić wszystko, aby drugi człowiek nie grzeszył. Bywa jednak tak, że sami narażamy drugą osobę na łamanie Bożych przykazań. Sami nie popełniamy danego grzechu, lecz nie dbamy o to, aby drugi człowiek danego grzechu nie popełnił. Takie zachowanie nazywa się grzechem cudzym. Należą do nich:
– namawiać do grzechu – kiedy sami nie popełniamy zła, lecz swoim zachowaniem lub słowem zachęcamy drugiego człowieka do takiego czynu.
– kazać innym grzeszyć – kiedy nakazujemy drugiemu człowiekowi popełnić grzech.
– zezwalać na cudze grzechy – kiedy druga osoba chce popełnić grzech i pyta o radę, a my jej na to pozwalamy.
– pobudzać innych do grzechów – kiedy wystawiamy drugą osobę na pokusę. Tu szczególnie powinniśmy dbać o nasz strój, sposób bycia, nasze rozmowy, żeby dla nikogo nie być powodem do grzechu.
– chwalić grzechy innych – kiedy popiera się, a nawet nagradza złe zachowanie drugiej osoby i utwierdza ją w przekonaniu, że czyni słusznie.
– milczeć widząc cudze grzechy – kiedy nie reagujemy widząc, że drugi człowiek grzeszy, a moglibyśmy temu zapobiec.
– nie sprzeciwiać się cudzym grzechom – kiedy swoją postawą nie pokazujemy, że czyny popełniane przez bliźniego są złe.
– pomagać do grzechu – kiedy pomagamy drugiemu człowiekowi w popełnieniu grzechu, np. dając odpowiednie narzędzia, stojąc na czatach lub zapewniając alibi.
– bronić cudzego grzechu – kiedy usprawiedliwiamy grzeszne zachowanie i stajemy w obronie osoby, która uczyniła zło.
Ks. Radosław Rychlik – Elementarz wiary. Przewodnik na drogach wiary dla dzieci Bożych małych i dużych – BIBLOS Tarnów 2021